จุดเริ่มต้นการวิ่งทางไกลของเกิดกล้า พอจะย้อนกลับไปได้ ก็เมื่อครั้งเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายที่โรงเรียนประจำอำเภอ ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านราว 15 กิโลเมตร ด้วยขณะนั้นคิดอยากจำทำอะไรเพื่อเป็นการชาร์จพลังชีวิตให้เข้มข้นอยู่ตลอดเวลา เกิดกล้าจึงเลือกการวิ่งไปเรียนหนังสือ ซึ่งก็ทำได้ตามที่ตั้งใจ แม้ว่าจะไม่ได้ฝึกซ้อมการวิ่งไกลมาก่อนเลยก็ตาม แต่ก็ทำเอาเกิดกล้าระบมไปตั้งหลายวัน ต่อมาเมื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ก็ได้มีโอกาสวิ่ง 1,500 เมตรในกีฬามหาวิทยาลัย โดยไม่ได้ซ้อมอีกเช่นกัน รุ่นพี่บอกช่วยลงวิ่งให้ครบตัว แต่ก็เป็นม้ามืดคว้าเหรียญทองแดงมาคล้องคอ ทำเอาฮือฮาไปทั้งสนาม
หลังจากนั้นก็มีการวิ่งออกกำลังกายบ้าง 20-30 นาที แต่ไม่ได้วิ่งทุกวัน วิ่งๆ หยุด ๆ จวบจนเข้าสู่การทำงานปีที่สิบ น้ำหนักตัวขึ้นมาเรื่อยๆ จนมาอยู่ที่ 72 กิโลกรัม (สูง 168 เซนติเมตร) เพื่อนฝูงมิตรสหายเริ่มทักเป็นอาเสี่ย ซึ่งเกิดกล้าฟังแล้วแสลงหูมากจึงกลับมาวิ่งจริงๆ จังๆ อีกครั้ง ครั้งนี้ตั้งมั่นที่จะธำรงการออกกำลังกายให้สม่ำเสมอ จึงเริ่มมองหาสนามมาราธอนเพื่อเข้าร่วมการแข่งขัน จะได้มีแรงจูงใจให้ซ้อมวิ่งได้ต่อเนื่อง หาดใหญ่มาราธอนคือสนามแรกอย่างเป็นทางการ ลงวิ่งระยะ 13 กิโลเมตร จบด้วยเวลา 1 ชั่วโมง 4 นาที ความรู้สึกคงไม่ต้องบรรยาย ไว้เจาะลึกในบทต่อๆไป แล้วกันครับ
หลังจากจบงานวิ่งสนามแรก เทียบกับผลงานนักวิ่งท่านอื่นๆ แล้วเกิดกล้าเกิดความมั่นใจลึกๆ ว่า สามารถพัฒนาการวิ่งไปสู่ระดับ การคว้าถ้วยรางวัลได้แน่ นอกจากจะเป็นแรงจูงใจให้ตนเองได้อย่างต่อเนื่องแล้ว ยังน่าจะสามารถเป็นแรงบันดาลใจให้คนอื่นๆ หันมาออกกำลังกายด้วยการวิ่งอีกด้วย จึงเริ่มศึกษาหาความรู้เพื่อพัฒนาการวิ่งให้ดียิ่งขึ้น ควบคู่ไปกับการฝึกซ้อมอย่างสม่ำเสมอ จนสามารถคว้าถ้วยรางวัลใบแรกในการวิ่งป่าบอนมินิมาราธอน จบอันดับ 7 ในกลุ่มอายุ 30- 34 ปี ซึ่งเป็นเพียงสนามวิ่งที่สามในชีวิตการวิ่งทางไกล ยิ่งทวีความมั่นใจให้เกิดกล้าว่า ต่อไป น่าจะมีลุ้นถ้วยเกือบทุกงานแน่ จึงวางเป้าใหญ่ในชีวิต ด้วยการที่จะพิชิตถ้วยรางวัลให้ได้ครบทุกจังหวัดในประเทศ
เดือนที่แปดของการวิ่ง ก็มีการจัดงานวิ่งฮาล์ฟมาราธอนครั้งแรกที่จังหวัดยะลา ได้โอกาสของเกิดกล้าที่จะยกระดับการวิ่งไปสู่ระยะฮาล์ฟมาราธอน แม้จะซ้อมยาวสุดได้แค่ 19 กิโลเมตร แต่ก็จบด้วยเวลา 1 ชั่วโมง 40 นาที ในระยะ 22.2 กิโลเมตร เฉลี่ยวิ่ง 4:52 นาทีต่อกิโลเมตร (average pace 4:52)ได้อันดับ 4 ในกลุ่มอายุ 30-34 ปี จบฮาล์ฟมาราธอนได้จึงย่ามใจว่า ตนเองก็วิ่งมาราธอนเต็มได้ จึงไม่รีรอที่จะสมัครวิ่งมาราธอนที่จอมบึง สนามที่ใครๆก็เล่าขานและแนะนำสำหรับมือใหม่ เกิดกล้าจึงวางแผนการเดินทางไว้เสร็จสรรพเรียบร้อย แต่หารู้ไม่ว่าอาการบาดเจ็บเริ่มมาเยือน เพียงแค่วิ่งเร็วขึ้นหรือซ้อมไกลขึ้นก็มีอาการปวดสันหน้าแข้งในวันถัดมา แต่ก็ไม่ได้หยุดซ้อม ยังคงรักษาอาการควบคู่กับการซ้อมเบาๆ ก่อนลงมาราธอนก็วิ่งได้ไกลสุดแค่ 17 กิโลเมตร แต่ก็กัดฟันลงวิ่งที่จอมบึงมาราธอน จบด้วยเวลา 4:13:46 ชั่วโมง แพ้อันดับ 10 ในรุ่น 30-34 ปีแค่ 22 วินาที เจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ ก็ได้ลิ้มรสชาติอันสุดยอดของการวิ่งมาราธอน จนอดรนทนไม่ไหว ที่จะกลับมาแก้มืออีกครั้ง แต่อนิจจา หลังจบมาราธอนครั้งแรก อาการบาดเจ็บสันหน้าแข้งมาถึงจุดที่รุนแรงจนวิ่งไม่ได้ไปเกือบเดือน จึงหันมาปั่นจักรยานเพื่อรักษาความฟิตแทน ประมาณปลายๆ ก. พ 56 เมื่อหายจากการบาดเจ็บจึงมาวิ่งใหม่ แต่คราวนี้ปรับรูปแบบการวิ่งเป็นการวิ่งเท้าเปล่า ค่อยๆฝึกฝน และเพิ่มระยะ จนกลับมาวิ่งได้ดีขึ้น ได้สถิติใหม่ในระยะต่างๆ
จวบจนมาถึง 8 ธ.ค 56 ก็ได้มีโอกาสพิชิตความท้าทายที่ได้รับเมื่อครั้นวิ่งที่จอมบึงและได้เจอกับนักวิ่งขวัญใจคนหนึ่งคือลุงกานต์ Karl Kunz ความท้าทายนั้นคือ ลดเวลามาราธอนที่สองจากครั้งแรก 1 ชั่วโมง จบมาราธอนที่สองที่บ้านเพ ระยองมาราธอน ด้วยเวลา 3:11:19 ชั่วโมง นอกจากพิชิตความท้าทายสำเร็จแล้วยังคว้าถ้วยแชมป์รุ่น 30- 34 ปีเป็นรางวัลเชิงสัญลักษณ์อย่างน่าภาคภูมิใจ
บทนี้เป็นการเล่าเรื่องภาครวมของพัฒนาการวิ่งของเกิดกล้า หลังจากนี้ไป ผู้อ่านจะได้พบรายละเอียดพร้อมเกร็ดความรู้เชิงวิชาการ และเคล็ดลับความสำเร็จในแต่ละประเด็น เพื่อมอบเป็นขวัญกำลังใจ แรงบันดาลใจ ให้เพื่อนนักวิ่ง หน้าเก่า หน้าใหม่ และท่านผู้อ่านที่กำลังจะเข้าสู่วงการวิ่งได้นำไปประยุกต์ใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดต่อไป
